سروش لشگری، یا چنانکه مشهور شده، "سروش هیچکس"، نخستین "س" سفره هفت سین زیر زمینی ما بود، به دو دلیل: یکی به سبب اولویت "س" نامش که خواه یا ناخواه او را برازنده حضور در صدر سفره هفت سین می کرد و دیگر به سبب آنکه "پدر خوانده رپ فارسی" لقب گرفته است؛ البته نه از جانب همه اهالی "زیر زمین" که دست کم از جانب عمده آنها.
سروش لشگری - هیچکس
سروش، چنانکه خود می گوید و در ترانه هایش نیز بدان تاکید می ورزد، شش سال پیش کار آهنگسازی (یا آنگونه که بین اهالی زیر زمین باب است، "کار ساختن بیت") و خواندن ترانه به سبک رپ را آغاز کرد و سر انجام سال گذشته توانست منسجم ترین آلبوم رپ فارسی را با نام " جنگل آسفالت" تهیه و آماده انتشار کند. آلبومی که خود، آن را "نخستین" آلبوم رپ فارسی می داند.
"جنگل آسفالت" با تلفیق سبک رپ و نوای موسیقی سنتی ایرانی و نیز استفاده از سازهای سنتی ایران زمین همچون عود، تنبک، نی، دف و قانون، به راستی برازنده عنوان "رپ فارسی" است.
برای این، نخستین "س" هفت سین زیر زمینیمان ، به شادباش (و بین خودمان بماند برای سنجیدن میزان وابستگی اش به نوروز ایرانی و سنت های باسستانی مان) ماهی قرمز هفت سین بردم که نپسندید: "ماهی زیادی لطیفه بابا! همه به من میگن زبری! این ماهی خیلی سوسولیه! نمیشد یه چیز دیگه واسم میاوردین؟"
در حالی که با دلخوری به تنگ ماهی نگاه می کند در پاسخ به این سوالم که " اگر از ماهی خوشت نمیاید ، کدام جزء هفت سین را دوست داری؟" می گوید: "من ماهی رو دوست دارم بخورم نه که بگیرم دستم باهاش عکس بگیرم! من بیشتر از سبزه خوشم میاد. اصولا از چمن خوشم میاد که برویم بنشینیم روش و حال کنیم" و بعد از من می خواهد تا تنگ ماهی را از او بگیرم .
هیچکس در ادامه گفتگو با ما می گوید که سال 1385 سال پرکاری برایش بوده چرا که بعد از مدتها تلاش سرانجام در تابستان آلبوم "جنگل آسفالت" را حاضر و آماده پخش کرده است.
به گفته او ابتدا قرار بوده که آلبوم را یک شرکت پخش موسیقی بخرد اما چون آهنگ های آلبوم به "سرقت" رفت و در اینترنت پخش شد، کار فروش آلبوم به نتیجه نرسید.
سروش در پاسخ به سوالم درباره مفهوم "جنگل آسفالت" و دلیل نام گذاری آلبومش با این عبارت می گوید: "از نظر من "شهر" هم جنگل آسفالت است و آلبوم "جنگل آسفالت" انعکاسی است از مشکلات اجتماعی و زندگی شهری و اعتراض به آن."
سروش - هیچکس که در طول گفتگویمان مدام دستم می اندازد، "راه اندازی تشکل رپ فارسی" با عنوان " صامت" را از جمله اهداف خود در سال جدید بیان می کند و این کار را " لازمه بقا و پیشرفت رپ فارسی" می داند.
از جمله می گوید: "می دونی چیه، به نظرم با بالا آمدن "صامت" اصلا اوضاع عوض خواهد شد و به قولی "می ترکونیم"."
او از بیان جزییات بیشتر درباره "صامت" و زمینه فعالیت آن خودداری می کند ولی با شیطنت و خنده های خاص خودش می گوید: "امیدوارم امسال فازش رو بگیریم."
اولین جرقه های موسیقی رپ مثل بسیاری از ژانرهای دیگر، از دل فقر و تبعیض به وجود آمد؛ از تضاد، از اختلاف طبقه اجتماعی و از تفاوت رنگ. اولین نمایش را هم سیاهان گروه Sugar hill gang اجرا کردند. آهنگ آن ها در سال 1979 منتشر شد و در فهرست تابلو چهل آهنگ پرفروش سال در ایالات متحده قرار گرفت. رپ متولد شده بود، به عنوان یک سبک جدید. وقتی آهنگ Message به عنوان پیام سیاهان فقیر منتشر شد و سر و صدای زیادی به پا کرد، همه چیز وارد فضای جدیدی شد. آمریکایی ها از نژاد آفریقایی و لاتین ها، زبان آسان و خوبی برای گفتن پیام هایشان یافته بودند. این یک اعتراض آمریکایی بود به نژادپرستی و مشکلات اجتماعی آمریکا. رپ در واقع، موسیقی عجیب و غریبی نبود، یک جور ریتمیک حرف زدن بود، آن هم با زبان خیابانی؛ همان زبانی که بین جوانان هر کشوری متولد می شود و پس از چندی فراموش می شود. رپ را CNN سیاهان می نامیدند. آن ها اوضاع و احوال خود را به زبان موسیقی به گوش یکدیگر و البته سفیدها می رساندند. سال های 85 تا 93، سال های طلایی رپ و هیپ هاپ بود. نطفه رپ اما، پیش از آن ها شکل گرفته بود؛ وقتی جیمز براون مشهور و محبوب، ترانه Payback را در سال 1974 منتشر کرد. زبان شورش و اعتراض سیاهان، به راه افتاده بود و هیچ کس جلودارشان نبود. آن ها آمده بودند تا تمام فریادهای یک عصر را با سلاح موسیقی بر سر سفیدها بریزند.
***
می گویند آهنگ «یک یاری دارم» از بدیع زاده، اولین آهنگ رپ فارسی است. می گویند هیپ هاپ، همان بحر طویل ادبیات فارسی است. یعنی ما می توانیم به سبک بعضی ها که سر منشأ هر چیز را در ایران می بینند، رپ و هیپ هاپ را هم به نام خود مصادره کنیم! از این تاریخ نگاری ها که بگذریم، رپ، در واقع یک موسیقی بسیار ساده و عامیانه است، شعری که روی یک بخش کوتاه و تکرارشونده موسیقایی قرار می گیرد و بدون اوج و فرود آن چنانی، به طور ممتد و متوالی خوانده می شود. دلیل این که هر کسی، سراغ موسیقی رپ می رود، همین سادگی بیش از حد آن است که چندان نیازی به نت دانستن یا آشنایی با علم موسیقی ندارد. به صدای آن چنانی هم نیازی نیست. صدا هرچه نخراشیده تر باشد، بیشتر در خدمت موسیقی رپ قرار می گیرد. پس رپ برای محبوب شدن به چه احتیاج دارد؟ به یک کلام تأثیرگذار.
رپ خوان ها و علاقه مندان رپ، به کلام مورد استفاده در آهنگ هایشان «تکست» می گویند. اصلا علامت مشخصه هر رپ خوانی، همین تکست است؛ تکستی که حتما باید قافیه داشته باشد و بتوان آن را به حالت ریتمیک خواند. هرچه مصرع ها کوتاه تر باشند، رپ خوان راحت تر می تواند بالا و پایین های آهنگ را رعایت کند. در این یک ساله که رپ فارسی بین نوجوانان ایرانی شایع شده، بعضی از قدیمی ترها تکست می سازند و آن ها را به دیگر عاشقان شهرت و محبوبیت می فروشند؛ یک تجارت در دنیایی که فلسفه اش در ابتدا، اعتراضات اجتماعی بود و بس! اما حالا هرکس به هرکسی که بخواهد در قالب این سبک اعتراض می کند، گاهی هم مثل بازار داغ امروز ما ناسزا می گویند و بددهنی می کنند.
به آهنگ های رپ، «بیت» می گویند. در واقع آهنگ های رپ، یک بیت اصلی هستند که مدام تکرار می شوند. اغلب رپ خوان های ایرانی، از آن جا که خیلی بااستعدادند(!)، از بیت های دزدی استفاده می کنند. بیچاره امینم و توپاک، بیت می سازند و جانشینان خلف آن ها در ایران، به سبک خوانندگان لس آنجلس، روی آن کلام فارسی می گذارند و نسخه فارسی آهنگ های معروف را با کلام سطحی خود ارائه می کنند. بیت سازی این روزها اما ساده تر از همیشه است. با یک نرم افزار کامپیوتری - معمولا ejayhiphop- می توان بیت ساخت و به خورد خلق الله داد. در این نرم افزار، علاوه بر چند بیت آماده، سمپل های مختلفی وجود دارد که بیت ساز می تواند با کنار هم قرار دادن آن ها، آهنگ جدیدی بسازد. از تجارت تکستی گفتیم، باید به تجارت بیتی هم اشاره کنیم. علاوه بر بیت سازان حرفه ای، چند سایت رپ زیرزمینی، بیت های آماده را به مزایده می گذارند تا با سرکیسه کردن مشتریان عشق خوانندگی، پولی به جیب بزنند.
حتما دانلود کنید
کسی می‌تواند فراموشش کند؟ هر چند می‌گویند دیگر باید برایش فاتحه خواند، اما آنهایی که خیلی وقت است با رایانه سر و کار دارند مگر می‌توانند به این سادگی‌ها خاطرات خوبشان را با او فراموش کنند؟
تا همین 10-12 سال پیش برای خودش برو و بیایی داشت. در بهترین بسته‌بندی‌ها و در رنگ‌های مختلف عرضه می‌شد. هر کسی می‌خواست دستش به کیبورد برود اول باید سر از کار فلاپی دیسک در می‌آورد. هر کسی می‌خواست اطلاعاتی جابه‌جا کند باید دست به دامن همین دیسکت‌ها می‌شد که حالا همه دارند فراموشش می‌کنند.
الان چه کسی می‌تواند باور کند که بهترین بازی‌ها و برنامه‌های آن زمان روی 10 یا 12 دیسکت به فروش می‌رفت؟ آن موقع 44/1 مگابایت حافظه برای خودش حرمت داشت. مثل الان نبود که یک سی دی تازه به دوران رسیده 700 مگابایت حافظه داشته باشد.
می‌گویند دیسکت هم مانند خیلی از محصولات دیگر در دنیای تکنولوژی خدا بیامرز شده است. مثل ماشین تحریر، نوارهای کاست، واکمن و....
یه اهنگ رپ باحال از نگاتیو
حتما دانلود کنید
